نوشتار حاضر تلاش کرده است نگاه‌های متفاوت به مفهوم «شیعه» و برخی اصطلاحات مرتبط با آن را گزارش کند و به تحلیل مختصری از داده‌های پژوهشگران در این باره بپردازد.
کاربرد لغوی «شیعه» و «تشيّع»
ارباب لغت برای واژه «شیعه» معانی هم‌سویی همچون فرقه، حزب، گروه، امّت، پیروان، یاران، هواداران، همراهان، همکاران، دوستان، اشاعه‌دهندگان و تقویت‌کنندگان یاد کرده‌اند. این واژه اگرچه خود مفرد است و جمع آن «شیع» و «اشیاع» است؛ امّا بر تثنیه، جمع، مفرد و مذکّر نیز کاربرد یکسانی دارد.
واژه «تشيّع» نیز از این ریشه و مصدر باب تفعّل و از نظر لغوی، به معنای یاری کردن و پیروی نمودن جماعتی از یک شخص خاص است. به هر تقدیر، محور واژه «شیعه» و «تشيّع» گرد معانی نزدیک به هم، همچون پیروی، یاوری، هم رأیی، دوستی و اجتماع بر امری خاص می‌باشد. البتّه شیخ مفید با استناد به آیه «فَاسْتَغَاثَهُ الَّذِی مِن شِیعَتِهِ عَلَی الَّذِی مِنْ عَدُوِّه»(قصص: 15) و با توجّه به مقابله واژه «شیعه» و «عدو»، قید «پیروی خالصانه» را در مفهوم شیعه گنجانده است.1

در مقابل، ابن قيّم الجوزيّه، از عالمان ضدّ شیعی، بر آن است که در کاربردهای قرآنی، از این واژه و مترادف‌های آن غالباً معانی ناپسند اراده شده است؛ زیرا در این واژه، مفهوم «شیاع» و «اشاعه»، که ضدّ ائتلاف و اجتماع است، نهفته و بدین منظور کاربرد آن ویژه فرقه‌های گمراه و اختلاف افکن می‌باشد.2